Dobre, bo polskie! Pulpeciki w sosie pomidorowo-czosnkowym

Pulpeciki w sosie pomidorowym to chyba popisowe danie każdej polskiej pani domu :) Tradycyjne, a w dodatku tak szybkie i proste w przygotowaniu, że "nie do wiary" :) Za tym daniem przemawia również fakt, że można je modyfikować na wiele sposobów i za każdym razem smakuje równie ciekawie. Tym razem  zmiana jest kosmetyczna; dodałam od siebie czosnek i kleks z jogurtu naturalnego. Reszta jak u mamy:)

Składniki na pulpeciki:

• 500g mielonego wieprzowego mięsa 
• 1 jajko
• 1-2 łyżki bułki tartej do zagęszczenia masy mięsnej (ja użyłam dwóch)
• do przyprawienia: suszona bazylia, majeranek, mielona papryka, sól i pieprz (do smaku)

Oprócz tego do przygotowania sosu potrzebne będą:

• 1 puszka pomidorów
• 2-3 świeże pomidory sparzone wcześniej wrzątkiem
• 2-3 ząbki czosnku
• drobno pokrojona świeża natka pietruszki
• 1/2 łyżeczki koncentratu pomidorowego (opcjonalnie)
• 1 mała cebula pokrojona w kostkę i zeszklona na oliwie z oliwek
• sól i pieprz do smaku

Mięso mielone łączymy z jajkiem, przyprawami i bułką tartą. Wyrabiamy ręką na gładką masę po czym odstawiamy do lodówki na około 10 minut. 

W międzyczasie przygotowujemy szybki sos pomidorowo-czosnkowy! Mniam! :)

Do garnka wrzucamy pomidory z puszki, pusta puszkę po pomidorach wypełniamy do połowy wodą i wlewamy ją do sosu. Dodajemy obrane i pokrojone drobno świeże pomidory, zeszkloną cebulkę, przeciśnięty przez praskę czosnek i gotujemy wszystko pod przykryciem na małym ogniu do zredukowania. Gdy nadmiar wody odparuje, a sos będzie miał odpowiednią konsystencje (czasem warto dopomóc sobie blenderem i zmiksować mieszankę na gładki sos :) zdejmujemy z ognia, doprawiamy do smaku koncentratem pomidorowym, sola i pieprzem.

Z masy mięsnej formujemy małe pulpeciki i wrzucamy do sosu. Dusimy pod przykryciem na bardzo małym ogniu przez ok 15-20 minut. Posypujemy drobno posiekaną natką świeżej pietruszki i voilà! 

Było pysznieeee! Na dowód tego, kilka zdjęć: 

Pulpeciki są miękkie, przesiąknięte ostrym w smaku sosem, do tego zielona pietruszka i nie potrzeba mi do szczęścia nic więcej. Moim skromnym zdaniem  najlepiej smakują z ziemniaczanym puree, chociaż sos jest tak uniwersalny, że nic nie stoi na przeszkodzie, by podawać go z ryżem czy penne. Świetnie smakuje również z kleksem z jogurtu naturalnego. Smacznego! 

Kto Ty jesteś? Polak Przyjaciel.

"Za granicą łatwiej traci się starych przyjaciół niż zyskuje nowych". Jak wielu z Was czytających właśnie z przekonaniem pokiwało głową??

Co ja myślę o tym?

Z zasady, nie boje się poznawać ludzi i zawierać nowych przyjaźni. Z zasady też, nikogo nie poddaje ocenie na podstawie kraju pochodzenia, statusu społecznego, wykonywanego zawodu czy wyglądu fizycznego. W rezultacie nie wyciągam pochopnych wniosków. Kimkolwiek Ci nowo poznani ludzie są, z góry dostają kredyt zaufania. Tak na dobry początek znajomości! :) Być może, to właśnie jest mój skromny wkład do szerszej dyskusji  w zakresie krzewienia w świecie mody na tolerancje i brak ogólnych podziałów. 

Bycie emigrantem i życie poza granicami swojego ojczystego kraju, jakkolwiek daje wiele okazji do zawierania przyjaźni z dziesiątkami ludzi z "egzotycznych" krajów i kultur, pozwala także na spojrzenie na własny naród z zupełnie innej, nieznanej dotąd perspektywy. My dotąd narzekający na siebie nawzajem Polacy, za granicą mimo wszystko szukamy wśród siebie sprzymierzeńców. W krajach gdzie wszystko jest nam obce, szukamy wspólnego mianownika. Zaczynamy dostrzegać, że w obcej kulturze tak wcześniej nęcącej nie zawsze znajdujemy to, z czym chcielibyśmy się utożsamić, jednocześnie tęsknimy za tym, co zostawiliśmy wyjeżdżać. Popularne powiedzenie: nie docenisz niczego, dopóki nie zniknie Ci to z oczu jest w tym przypadku jak najbardziej trafne.

Kiedy 6 lat temu po raz pierwszy wyjechałam z kraju, poczułam, że mam w końcu  to szczęście móc obracać się w innym towarzystwie, poznawać nowych ludzi, poszerzać horyzonty i szczerze mowiąc naiwnie sądziłam, że wiele z moich przyjaźni zawartych za granicą będzie dla moich nowych znajomych znaczyło przynajmniej tyle co dla mnie, Okazuje się jednak, że ludzie za granicą (nie zawsze, choć bardzo często) mają do przyjaźni bardzo luźny stosunek. Podczas gdy, dla większości Polaków sympatyczny uśmiech i życzliwe pogawędki ze strony obcokrajowców to zapowiedź nowej przyjaźni, dla nich to zazwyczaj zwykła kurtuazja :) 

Dlaczego pomimo tego, my emigranci nadal tak często staramy się zaprzyjaźniać...(?) 
Myślę sobię, że Ci, którzy rozpoczynają nowe życie za granicą, zazwyczaj poszukują w nowym środowisku podobieństw do środowiska, w którym kiedyś czuli sie komfortowo. Szukamy czegoś, co albo przypomni nam o dawnym życiu lub da poczucie przynależnoci do nowego. Dla przykladu, Ci, którzy tak bardzo byli w kraju związani z rodziną i przyjaciółmi, starają otoczyć się możliwie największym wianuszkiem nowych znajomych, przez co w pewien sposób mogą poczuć się jak w domu. Pamiętając z jaką łatwością zawieraliśmy znajomości w Polsce, większość stara się przełożyć to na zagraniczne realia. 

Z podziekowaniami dla mojej super utalentowanej szwagierki, Beaty Wiktorowskiej. Dzieki jej uprzejmosci, jej dwie prace zostaly umieszczone na tym blogu. Jeszcze raz dziekuje i pozdrawiam!    

Nie jestem do konca pewna, czy to za sprawa wieku czy tego, ze wylal sie na mnie kubel zimnej wody, przyznalam sie przed soba do tego, ze w przeciagu  ostatnich kilku lat duzo bardziej komfortowo czuje sie w towarzystwie Polakow. To wsrod nich znalazlam osoby, ktore dzis moge nazwac swoimi prawdziwymi przyjaciolmi, To im ufam najbardziej w kwestiach waznych i wsrod nich znajduje najwieksze zrozumienie. Co prawda przyjaciol mam zaledwie kilku, ale sa to ludzie sprawadzeni w bojach, na ktorych zawsze moge liczyc. Oto kilka cech, ktore niezmienne cenie sobie w moich polskich przyjaciolach:

• byc moze nie sa to ludzie, ktorym usmiech nie zchodzi z twarzy i buzia nie zamyka sie przez caly dzien, jednak nie na tym mi zalezy kiedy szukam w kims prawdziwych przyjaciol
• godni zaufania i zawsze mozna na nich polegac 
• regularne spotkania zawsze przy stole pelnym jedzenia. Lubie to! :) 
• bez owijania w bawelne. Z samego wyrazu twarzy mozna od razu wyczytac czy trafilo sie w czyjs gust czy nie :)
• wiele zyskuja przy blizszym poznaniu. Z pozoru surowi i zdystansowani, w srodku mili i ciepli ludzie. 
• szczerzy (do bolu). Chyba na cale szczescie Polacy (na ogol) nie sa wiezniami savoir vivre i daja do zrozumienia, ze "czarne jest czarne, a biale jest biale" prosze Panstwa! :)
• ludzie z natury nieco mniej wylewni w porownaniu do obcokrajowcow. Moga stwarzac pozory ludzi zamknietych w sobie i niechetnych zawieraniu nowych znajomosci, jednak sama nie wiem co jest gorsze: bycie zdystansowanym czy nadmierna wylewnosc w postaci opowiadania historii swojego zycia ludziom, ktorych 10 minut wczesniej poznalo sie na przystanku autobusowym... :) (doswiadczone na wlasnej skorze)

Niezaleznie od tego jakie beda Wasze osobiste powody ku temu, by zaczac zaprzyjazniac sie na dobre z Polakami w kazdym zakatku Ziemi, goraco Was wszystkich do tego zachecam! :)